Praktyki w szkole [...]

"Praktyki w szkole - wychowanie fizyczne dzieci"

~ Część 1.

Studia pedagogiczne i AWF to esencja pozorów, od dawna się o tym mówi. Zgrywamy z siebie mężów edukacji, a w gruncie rzeczy sami byliśmy z nią na 
bakier. Krążenie swoją drogą, działanie poza schematami, zdobywanie wszystkich umiejętności za wyjątkiem tych, których wymaga od nas system - zrozumiałem, co chcieli mi przekazać przyjaciele słowami "funkcjonowanie studenta to nie to samo, co ucznia". Z drugiej strony, ta wielkomiejska otoczka mnie nie dotyczy, bo nie wyprowadziłem się od rodziców, wciąż odczuwam taki sam sentyment do tej sfery i szacunek do wykładowcy. Całe szczęście, że moim pierwszym wyborem stał się Konin i jego PWSZ. Nie mam dużo godzin, ale muszę dojeżdżać codziennie - i to sumiennie robię. Uczestniczę w seminariach naukowych, upiększając je jak na razie wyłącznie grą na instrumentach. Baaardzo przypomina mi to czasy liceum, kiedy gardziłem wiedzą ogólną samą w sobie i wolałem zrobić użytek z wyrobionych już zdolności. Tu jest podobnie, choć nie identycznie - przede mną miesiąc maj, w którym czeka mnie m.in. pierwsze wystąpienie w charakterze przemawiającego na sympozjum o konfliktowej  tematyce "Dziecko w przestrzeni edukacyjnej".

Nagrody za aktywność w wolontariacie i samorządzie uczniowskim, założenie orkiestry, wernisaż,
projekt z fizyki E-Szkoła Wielkopolska; a to wszystko, po bodaj 7 zagrożeniach oceną niedostateczną
na koniec 3 klasy ogólniaka. Da się?

Sporo przedstawionych na konferencjach pojęć to slogany, z którymi na chwilę obecną nie chcę mieć nic wspólnego. Hipokrytą bywam, ale nie uśmiecha mi się mówić o pracy, którą w sumie realizuję od wielu lat w sposób odmienny, niepełny. Wymyślę coś swojego, unikalnego, a czasu przecież mam więcej, niż sporo.

Korzystanie z telefonu przez nauczyciela jest słabe. Robienie zdjęć dzieciom? To już totalna abstrakcja. Z tego powodu zmuszeni jesteście wejść na moje fale wykorzystując wyobraźnię (nie mylić ze wspomnieniami, bowiem specyfika szkoły dzisiejszej różni się od tej 10 lat temu i łatwo o spaczenie) podczas czytania zdań wielokrotnie złożonych spod mego pióra. 

Cieszę się, że nie mam Snapa...

Cykl "Praktyki w szkole [...]" to swoisty hołd pomysłom, jakie kiedyś

zrodziły się w mojej głowie, a które cząstkowo faktycznie wcielane są w życie. Obecnie, mając szerszy horyzont byłbym głupi gdybym uważał, 

że refleksje dnia dzisiejszego to fikcja nie mająca prawa bytu jeszcze za naszego żywota! O ile minister nie podpisze żadnej "Ustawy Gąbki", o tyle bycie lubianym, acz wymagającym nauczycielem realizującym przewrotne techniki jest całkiem możliwą opcją. Wspólny język z dziećmi to nie wszystko i jak każdy z misją, nie chcę być dla uczniów zaledwie kompanem.

Pierwszego dnia, uczennice 3 klasy Helena i Weronika

bardzo mnie polubiły. Oprowadzały po budynku, pytając o sprawy związane

ze mną, co jest widoczną oznaką dorastania - pierwsze praktyki odbyliśmy

w przedszkolu, gdzie dzieci raczej wolały mówić o sobie i były w stanie polubić człowieka za samo przytakiwanie... Hela wywróciła się niedawno

na rolkach, zdzierając sobie brodę. Werka grała koncert w szkole muzycznej,

a gdy spotkałem ją następnego dnia z miejsca usprawiedliwiła mi swoją nieobecność. Dziewczynki wspominały co prawda, że chciałyby mnie za wuefistę w następnej klasie, ale że ich rówieśnicy w tak bezpośredni sposób odczytały

te sygnały?! [...] Głowa mała! Co by było gdybym ją przytulił, lub złapał za rękę na oczach dyżurującego nauczyciela? Nawet nie chcę wiedzieć... 

Temat wychowania fizycznego jest mi bardzo bliski, z ukochaną przeze mnie muzyką żyją w podniecającej symbiozie, której uczeń nie doświadcza.

Słowo klucz - rytm - jednym słowem mój konik. SKS to absolutny must-have placówki, tymczasem szkoła bagatelizuje te zajęcia, zasłaniając się dostępnymi na terenie gminy szkółkami piłkarskimi i karate. To lekkoatletyka jest królową sportu, ale istotne jest budowanie wizerunku - im większe sukcesy, tym lepsza szkoła, a przecież tyle jest po drodze do ugrania. Takim sposobem, liczący kilkudziesięciu uczniów rocznik, kierowany przez podstarzałego belfra

robi co może, żeby... być dobrym w piłkę nożną. Piłki, pachołki i czasami pompki. 

A historii tych pucharów i tak nie zrozumiesz...

Przez okres kilkunastu lat mamy tak dużo godzin W-F, że trudno mi pojąć absolwenta liceum, który dysponował taką samą wiedzą na temat swojego ciała w wieku 10 lat. Na zajęciach dydaktyki poznajemy podstawę programową i  cele - nie mogę się doczekać tych związanych z ćwiczeniami, bo albo wydadzą się one abstrakcyjne, albo zbyt skąpe i daję sobie rękę uciąć, że na ten prostacki mechanizm wyleję sarkastyczne pomyje. Nauczyciel z pewnością

o wszystkich z nich pamięta, jednak nie daje sobie rady z prowadzeniem grupy,

a wychowawca klasy to przecież nikt inny niż trener. Działanie jego, komunikaty winny być wydawane bezpośrednio do jednostki, spokojnym tonem głosu, a w tle panować ma absolutna cisza. 

W takich warunkach odbiorcy wyciągają najwięcej, ale błędem jest skupianie się wyłącznie na dyscyplinie. Czasy masowej produkcji lojalnych żołnierzy czy radzieckich agentów są za nami. W innym wypadku, sytuacja całej klasy integracyjnej, łącznie z uczniami zdrowymi jest stracona już od początku.

Z grupą 8 studentów byliśmy świadkiem prowadzenia zajęć fizycznych w 1 klasie z osobą chorą na Zespół Aspergera. Totalny bezsens. Zaczęło się poważnie - dzieci przebrały się, poszły do sali gimnastycznej, w której znajduje się sporo tak zwanych środków dydaktycznych. I wiecie co? Oprócz tego, że nie przyswoiły treści lekcji o skoczności (skok obunóż), nie wysiliły się bardziej, niż na byle przerwie na korytarzu. Ot, poskakały przez kolorowe szarfy. Może gdyby taka lekcja trwała 120 minut, dwie dzielne panie mogłyby nauczyć jak robić to lepiej, wyżej, dalej. Może, gdyby było ich sześć, kontrolowałyby każde odstępstwo i uczniowie zamiast o nowym mieczu w ekwipunku, mogliby sami wymieniać się spostrzeżeniami na temat własnej genetyki. Potrafią się bowiem skoncentrować na dłużej niż 5 minut, co udowadniają odkrywając pasje, czy zarywając nocki na teamspeaku przy katowaniu w LoL'a. Nie muszę chyba rozwijać, co stało na przeszkodzie efektywnego procesu kształcenia. Tym, którzy mówią, że pierwsza klasa to za wcześnie [...] polecam losy sióstr Williams i "reżimu" ich ojca - praca od najmłodszych lat, której owocem jest kompromis w światku sportu, że bez tych kobiet damski tenis jest po prostu inny, gorszy.

Na banerach Reiss i Burić, a na boisku ja i Paweł.

W mojej miejscowości nie sposób spontanicznie zebrać ludzi na gierkę w piłkę nożną. Gierka różni się od gry tym, że wystarczy dziesięciu, żeby

zagrać "na całe", a nawet i pięciu, co by popykać w "jedynki". Nie do pomyślenia jeszcze kilka lat temu, kiedy z globalnymi sukcesami (m.in. 2 miejsce w Turnieju Orlika o Puchar Premiera Donalda Tuska) działała przecież szkółka piłkarska OLO, juniorzy Znicza Władysławów, czy Baszta Wyszyna. Głodni gry byli zrzeszeni i niezrzeszeni.

Każdorazowo, gdy tylko wchodzę na ten temat z opiekunem orlika (wcześniej założycielem OLO, teraz trenerem 5-latków Lech Poznań Football Academy Władysławów), opuszczamy głowy z bezradności. Oprócz szkółki Lecha,
na kompleksie trenuje Akademia Piłkarska Reissa, którą z kolei zarządza

znajomy z orkiestry. Dwie wielkie marki, bez dwóch zdań.

Ponoć mówi się o "chorych ambicjach" rodziców... jeszcze na oczy chorych ambicji nie widzieliście! 

Klasa matematyczno-fizyczna, której wychowawcą była nauczycielka języka polskiego pani Katarzyna - a teraz znajdź jej uśmiech!

Umiejętności interpersonalne pedagoga i rodzica to złoty środek - perswazja, obszerny bagaż anegdot i ciekawostek, a nie wygląd, sędziwy wiek czy kursy

i tytuły naukowe. Na korytarzu wiszą kosze, do których chłopcy rzucają gumowe piłki. Podszedłem do ucznia, zabrałem bez pytania jedną z nich i zacząłem uczyć. Chociaż wydawał się lekko skrępowany, z pokorą wykonał polecenia

i wystarczył 2-minutowy monolog na przerwie, by to zmienić. Od tamtej pory widziałem, że wykonuje to samo ćwiczenie, ale właśnie na obie ręce 

- co w kontekście gry w koszykówkę jest kluczowe. Przy każdym kolejnym spotkaniu mówiłbym mu więcej, bo chłopak nie jest wyjątkiem, a oni wszyscy łakną tej wiedzy. Godziny spędzone na treningach, oglądaniu Eurosport, czy nawet koszykarskiej grze komputerowej NBA Live 2003 rozwijają. Nie możemy pozwolić, by uczyli się z pojedynczych rozdziałów książek i wyłącznie subskrybowanego autora filmów na YouTube. Miałem szczęście, bo choć zdrowotnie skreślony talent od małego nie przeszedłem badań piłkarskich,

trzymam się tuż za środowiskiem sportowców i prawdziwie poznałem znaczenie słów "w zdrowym ciele - zdrowy duch". Przenikanie dziedzin jest ważniejsze niż kiedykolwiek i obyśmy nie przegapili momentu, w którym człowieka renesansu trzeba będzie wnieść między bajki.

Tańce z Fortnite i inne boiskowe pląsy w następnej części Praktyki w szkole [...]